In the spotlight: Isabelle Deganck
Interview met Isabelle Deganck
1. De meesten kennen jou wel, maar stel je toch nog even kort voor.
Ik ben Isabelle Deganck. Rond mijn 10e ben ik in contact gekomen met paarden en begon ik te rijden in maneges. Rond mijn 14e ben ik in de jumping verzeild geraakt en ben ik een paar jaar op kleinschalige concours geweest. De paardenmicrobe had me goed te pakken. Ik ben ook lange tijd groom geweest bij Arabische Volbloeden, wat een speciale wereld was om te leren kennen.
Een 20-tal jaar geleden ben ik in contact gekomen met Dirk Rotty, doordat hij zijn dochter Laura paardrijles wou laten volgen waar ik op dat moment zelf lesgaf. De wereld van de dravers was een volledig nieuw gegeven voor mij.
Samen zijn we toen bij Georges Depoorter en zijn vrouw Maria op stal beland om een paard te helpen die een scheve stand van voet had. Dirk beslaat namelijk alle paarden zelf en zijn hulp werd ingeroepen via de dierenarts. Dit was het begin van ons mooie avontuur bij Stal Ten Doorn.
2. Hoe ziet de voorbereiding eruit op de dag van de koers?
We proberen er altijd voor te zorgen dat het paard dat koers moet lopen zeker nog eens de beentjes kan strekken in de weide vooraleer we vertrekken. Het koersgerief wordt de dag voordien al spic en span gemaakt. Laura en ik zorgen ervoor dat alle stallen van de paarden terug proper liggen, wat met acht paarden en een veulen heel wat tijd vraagt. Het paard dat naar de koers gaat wordt daarna gepoetst en zal blinken als een spiegeltje, want voor ons is het is altijd een must om mooi voor de dag te komen met onze paarden. Van zodra het paard opgeblonken is, wordt die geladen en vertrekken we naar de koers. Het strikje en de lintjes worden de laatste tijd meestal op de hippodroom zelf ingevlochten.
3. Op welke plek kijk je naar de koers en hoe beleef je die?
De koers bekijk ik niet per se op een vaste plek. Voor elke koers heb ik wel nog altijd de nodige spanning en “gezonde” stress. Op het moment dat de paarden zich naar de auto begeven en de start gegeven wordt, gaat mijn hart sneller kloppen. Dan probeer ik zo goed mogelijk de koers te volgen. Als ons paard in de laatste rechte lijn nog een goede kans maakt op winst of een mooie ereplaats, ga ik die zeker luid aanmoedigen vanaf de plek waar ik me bevind. Als we winnen is de ontlading meestal groot en met de nodige emoties.
4. Heb je ooit ambities gehad om zelf in koers te rijden?
Nee, eigenlijk niet. In het begin trainde ik zelfs niet. Alles was nieuw voor mij. Amigo Ten Doorn was het paard waarmee ik mijn eerste stappen heb gezet in de sulky.
Het waren gouden jaren met Amigo Ten Doorn en Britt Ten Doorn. Toch een beetje uniek om twee zulke toppers van paarden te hebben in dezelfde periode, die dan ook nog eens de volle broer en zus zijn van elkaar.
Door de jaren heen ben ik wel meer en meer beginnen helpen met paarden trainen thuis en op de grote pistes en ik ben heel tevreden met wat ik kan doen in ons team. Het trainen, maar ook tijd steken in paarden die wat meer geduld vragen, het verzorgen… De voldoening van dit werk als je het positief vooruit ziet gaan en het wederzijds respect met de paarden is voor mij goud waard.
5. Welk paard heeft voor jou een speciale betekenis?
Er zijn al enkele paarden die ik in mijn hart gesloten heb. Op de één of andere manier trek ik vaak diegene aan waar er iets meer geduld, liefde en werk aan is. Britt Ten Doorn is er een van. Ik was aanwezig bij haar geboorte en heb haar volledige koerscarrière van dichtbij meegemaakt. Als veulen was ze al erg aanhankelijk. Als we op stal aankwamen, kwam Britt ons vanuit haar weide al hinnikend begroeten. Velen kennen Britt als een merrie die graag haar oren plat legt, een kenmerk dat ze ook doorgeeft aan haar veulens. Maar desondanks die boze indruk, is ze een superlieve, aanhankelijke merrie die nog altijd immens kan genieten van een goede borstelbeurt. Ook als mama is het een gouden merrie. Ze is ondertussen al 18 jaar, maar ze is nog steeds in de fleur van haar leven. Ze is en blijft de Queen van onze stal.
6. Wat is de mooiste koers die je ooit gezien hebt?
Er zijn heel wat mooie koersen om op terug te blikken, maar als ik dan één moet kiezen, dan is het de koers waarin Amigo Ten Doorn 2e werd in Vincennes, achter Athos du Boscail. Athos was toen veruit het beste paard van zijn generatie, maar Amigo moest niet veel voor hem onder doen.
Ook aan de Paul Hayen Classic – Darby der 4-jarigen van 2008 heb ik prachtige herinneringen, een koers waarin Amigo opnieuw geklopt werd door Athos du Boscail, maar wel na een prachtige laatste rechte lijn tussen beide paarden.
7. Hoe zou je een dag op de Waregemse hippodroom beschrijven aan iemand die er nog nooit geweest is?
Een dag op de Waregemse hippodroom zou ik omschrijven als een feestelijke en spannende uitstap. Er wordt heel veel gedaan om de kinderen een leuke namiddag te bezorgen, zoals bijvoorbeeld springkastelen, grime, allerhande spelletjes, ponyritjes… Ook de ouders kunnen er een leuke namiddag van maken door bijvoorbeeld eens een gokje te wagen en dan vol spanning hun gekozen paard te volgen en aan te moedigen tijdens de koers. Of gewoon volop genieten van het ganse gebeuren rond de stallen tussen de paarden en genieten van een hapje en een drankje in of op de tribune. Kortom, een dag op de Waregemse hippodroom heeft voor elk wat wils. Plezier verzekerd!
